تویی که از لب لعلت گلاب می ریزد

ز زلف پرشکنت مشک ناب می ریزد

متاب زلف خود، ای آفتاب رخ، دیگر

که فتنه زآن سر زلف به تاب می ریزد

به هر سخن، که لب همچو شکر تو کند

مرا دگر نمکی بر کباب می ریزد

به یاد روی تو هر بامداد دیدهٔ من

ستاره در قدم آفتاب می ریزد

مرا بر آتش هجرت جگر چنین خسته

تو چشم خیرهٔ من بین که: آب می ریزد

ز خوی تند خود، ای ترک،بر حذر میباش

که این غبار ستم بر خراب می ریزد

تو سیم خواسته ای ز اوحدی و دیدهٔ او

ز مفلسی همه در در جواب می ریزد